حبابِ روی آب...

مدت ها قبل که ماجرای عربستان و اون اتفاقات کثیف و شهادت حجاج اتفاق افتاد، یه عده مثل همیشه روشن فکر، شروع کردن به داد و بیداد؛ که دولت چرا جلوی مردم رو نمی گیره...

هی پولمون رو تو جیبِ عربای سوسمار خور می ریزیم، حج رو تحریم و تعطیل کنید، از اول هم نباید میذاشتن مردم برن...

عرب ها؛ مردمِ ایران رو خوار و خفیف کردن، بی عزت و آبرو کردن...

خلاصه این جریان ادامه پیدا کرد تا اینکه حج تعطیل شد...

اما همون عده که مثل همیشه روشن فکرن!! بعد از جریانِ آمریکا و دستورِ ترامپ، مبنی بر لغوِ ورودِ ایرانی ها و مسلمون ها به آمریکا، لالِ مادرزاد شدن!!

همون عده، وقتی دستورِ منعِ ورود رو شنیدن، به هول افتادن که زودتر ایران رو ترک کنن!!

حتی اگر شده با خفت و خواری برن!!

با بی عزتی و بی آبرویی برن...

با وضعی برن که مردمِ جهان بفهمن که چقد مردمِ ایران، ولعِ آمریکا دارن!

بارها تا فرودگاه رفتن و عودت داده شدن، اما عینِ خیالشون نبود...

آخه خونِ آمریکا رنگی تره خب...

عربستان شد اه اه...

آمریکا شد به به...

ترامپ هم خوب مردِ سیّاسی هستش...

خوب تونست با این کارش، مردمِ ایران رو خوار و ذلیل و بی عزت و آبرو کنه!

همیشه میگن اونهایی که رفتن، مغزهایی هستن که فرار کردن و ایران رو کوچیک تر از سقف آرزوهاشون دیدن!

اما من میگم اونهایی که بی دلیل رفتن، ترسوهایی بودن که توان و تحمل سختی رو نداشتن و هم وطنای خودشون رو، تو سختی ها و مشکلات، رها کردن تا خودشون غرق در آسایش باشن...

اون هم آسایشی که بعید نیست حبابِ روی آب باشه...

اما کاش با این آسایش، آرامشِ فکری و قلبی هم همراه بود!

«ان الذین کفروا بالله و رسله و یریدون ان یفرقوا بین الله و رسله و یقولون نومن ببعض و نکفر ببعض و یریدون ان یتخذوا بین ذلک سبیلا»

کسانیکه خدا و پیامبران او را نکار می کنند، و می خواهند میان خدا و پیامبرانش تبعیض قائل شوند، و می گویند به بعضی ایمان می آوریم و بعضی را انکار می کنیم، و می خواهند در میان این دو، راهی برای خود انتخاب کنند. / سوره نساء، آیه 155

سوته دلان نوشت:

خوب و بدِ هرچیز و هرکس و هرجا رو در هم بپذیریم...

«والسلام علی من التبع الهدی»

یادِ من تو را فراموش...!!

ماجرای سربازانی که چندین وقت پیش دار فانی رو وداع گفتن یادم نمیره!!

و مردمانی که به طرزِ عجیب، به دفاع از سربازانِ مظلومِ مملکت، جو گرفتتشون که ای وای... سربازانِ مملکت در راهِ این کشور و نظام از دست رفتن و این مملکت حقشه که جهان سومی بمونه و ال و بل...

ماجرای شهادتِ نخبه ها که یکی یکی شهید شدن رو یادم نمیره و مردم جوگیری که گفتن این مملکت، لیاقتِ داشتنِ اینها رو نداره و باید از این مملکت برن و ...

ماجرای سقوط دو هواپیما با فاصله زمانیِ کم که یکی برای نظامیان بود و یکی برای اصحاب رسانه...

اون رو هم یادم نمیره که باز، یه عده از مردمِ جوگیر، ناله سر دادن که ای داد، ای فغان، که این مملکتِ جهان سومی یه هواپیمای درست و حسابی هم نداره...

ماجرای بم رو هم که عمراً فراموش کنم...

که باز هم یه عده از همون دست مردمِ جوگیر، ناله سر دادن که آزمایش هسته ای بود و نه زلزله، میراث تاریخیِ بم رو نابود کردن و ...

با این تفاوت که اون موقع سلفی و هشتگ و تیتر زدن های فضای مجازی وجود نداشت و یا اگر بود به ندرت بود...

در همه ی اینها همیشه پای یک آتش نشان در میون بوده...

و حالا جریان رسید به جایی که آتش نشان ها گرفتار شدن...

همون مردمِ جو گیر، دسته گل های آنچنانی تقدیم کردن، شمع روشن کردن، کرور کرور خون دادن، فریادشون سقف فلک رو شکافت که گفتن لعنت به تو ای آوار... این لباس ها ضد حریق بود نه ضد آوار...

به زمین و زمان، سبّ کردن...

غافل از اینکه خدایی که عمر داده، پیمونه ی عمرِ اون عزیزان رو پر کرد و به لقاء خودش برد...

و فقط می تونیم غم داشته باشیم بخاطر نوعِ مرگ نه خودِ مرگ...

اونها بارِ دنیا و آخرتشون رو بستن و ما هنوز اندر خَمِ یک کوچه ایم...

فقط کاش همه ی این موارد که مثلِ زهر، تلخ هستن، به ورطه ی فراموشی سپرده نشن و اینکه ما مردم و مسئولین، از روی جو، دو روز یا دو ماه به یادشون باشیم و هرکس به طریقی به دنبالِ لایک گرفتن باشه...!!

یکی با سلفی گرفتن...

یکی با گل دادن...

یکی با خون دادن...

یکی با وام دادن...

یکی با کار دادن...

یکی با ...

به قولِ شهید آوینی: در عالم رازی هست که جز به بهای خون فاش نشود...

آتش نشانی که آرزوی مدافعِ حرم شدن داشت، به مرادش رسید...

از خدا هرچی طلب کنیم به همون می رسیم...

فقط راه متفاوته... مقصد مشخصه...

سوته دلان نوشت:

در خاطرم می مانید...

اجرِ تک تکِ شما عزیزان با خدایی که «عطاً غیرَ منقوص» است...

«والسلام علی من التبع الهدی»