قربِ انسان به خدا...

«به نام خدایی که در همین نزدیکیست»

 

و اما قربِ نوعِ دوم که قربِ بنده به خداست.
انسان به صورتِ ابتدایی از خدا دور است و در دورترین فاصله ها قرار دارد. رابطه‌ی قرب رابطه‌ی طرفین است، اما در موردِ خدا و انسان مستثناست.
لذا در موردِ انسان قرب به کار برده نمی‌شود بلکه تقرّب به کار می‌رود. تقرّب یعنی نزدیک نیستیم ولی باید کاری کنیم که قرب پیدا کنیم.

 

رفتن به سوی خدا هم ۴ مرحله دارد که در قرآن ذکر شده است:

۱. «وَافعَلوا الخَیرَ لَعَلَّکُم تُفلِحون»
و کارِ نیک انجام دهید تا رستگار شوید. (سوره حج، آیه ۷۷)

انسان بسیاری از خوبی‌ها را می‌داند، مشکلِ او ندانستن نیست بلکه عمل نکردن به دانسته‌هاست.
عالِم تنها به معنیِ علم داشتن نیست بلکه باید با عمل همراه باشد.
یکی از صفاتِ قرآن نور است، نور به معنیِ "بسیار واضح". یعنی اگر انسان بر سر دوراهی بماند، خدا و قرآن به علتِ صفتِ نور، انسان را راهنمایی می‌کنند. منتها انسان‌ها تنبلیِ خود را گردنِ مبهم بودنِ قرآن می‌اندازند. پس قرآن به عنوانِ راهنما میتواند باعثِ تقرّب شود.

 

۲. «یُسارِعونَ فِی الخَیرات»
در انجامِ کارهای نیک بر یکدیگر پیشی می‌گیرند.
(سوره آل عمران، آیه ۱۱۴/سوره انبیا، آیه ۹۰/سوره مومنون، آیه ۶۱)

تفاوتِ این آیه با آیه‌ی قبل این است که در آیه‌ی قبل افراد برای تقرّب کارِ نیک انجام می‌دهند منتها با کسلی و تنبلی، اما در این آیه ذکر شده علاوه بر انجامِ کار نیک در کارِ خود شتاب می‌ورزند و سرعت می‌گیرند.

 

۳. «فَاستَبِقُوا الخَیرات»
در نیکی‌ها و اعمالِ خیر از یکدیگر سبقت جویید.
(سوره بقره، آیه ۱۴۸/ سوره مائده، آیه ۴۸)

در این آیه ذکر شده برای تقرّب نه تنها باید کارِ نیک انجام داد و به آن سرعت بخشید بلکه باید از هم سبقت گرفت.
انسانِ مومن خواهانِ سلبِ نعمت از دیگران نیست بلکه تلاش می‌کند تا خود هم آن نعمت را بدست بیاورد و سبقت بگیرد. اگر غیرِ این باشد خودش چند گام عقب می‌افتد.

 

۴.«فَفِرُّوا اِلی الله»
به سوی خدا فرار کنید.
(سوره ذاریات، آیه ۵۰)

انسان وقتی در معرضِ یک خطر قرار می‌گیرد (مثلا یک حیوانِ درنده) با تمامِ توان و بیشترین سرعت به محلِ امن فرار می‌کند.

در تقدیرِ این آیه بدین صورت است؛
"ففروا من غیر الله الی الله"، از غیرِ خدا به سمتِ خدا فرار کنید.
یعنی انسان باید از غیرِ خدا که نا امن است به سمتِ خدا که امن‌ترین است فرار کند.
در این راه برای نیل به حقیقت، تمامِ استعدادها باید شکوفا شود و ظرفِ وجودی انسان تکمیل شود.

 

بی شک یکی از کارهای خیر، انفاق است؛ «وَ مِمّا رَزَقناهُم یُنفِقون»
از آنچه به آنها روزی دادیم انفاق می‌کنند.
( سوره بقره، آیه ۳)

از مصادیقِ انفاق، "خرجِ زبانِ نیک، اخلاقِ نیک، خرج کردنِ مال، جان، آبرو و... در راهِ اسلام و خداست."
حال باید هم انفاق کرد هم با سرعت این کار را انجام داد و هم باید از دیگران در این کار سبقت گرفت.

 

در ۳ آیه‌ی اول، متعلِّق خیرات است اما در آیه‌ی آخر متعلِّق خودِ خداوند است که بالاتر از خیر است.
امام حسین (ع) مصداقِ بارزِ آیه‌ی چهارم است که همه چیزش را برای تقرّب به خودِ خدا داد.

 

 

+ زیارتِ همگی قبولِ درگاهِ حق ان شاالله؛

چه اونهایی که هم با دل رفتن هم پا و چه اونهایی که فقط دلشون رو تونستن راهی کنن...

 

 

«والسلام علی من التبع الهدی»