حوضِ سوراخ!!
"تدبر سوره ی معارج"
سوره ی معارج از 3 قسمت تشکیل شده...
بخشِ اول از آیه 1 تا 18 هستش،همونطور که تو پست قبلی هم گفتم فردِ منکرِ عذاب (کسیکه شریعت رو زیر سوال میبره) درخواستِ عذاب برای کافران میکنه،خدا هم جوابِ اون فرد رو به این صورت میده که ای بنده تو فکر میکنی کی هستی که هروقت گفتی خدایا عذاب بفرست من هم عذاب بفرستم و اگر نفرستادم یعنی عذاب وجود نداره...
اما برای اینکه جوابِ دندان شکنی به اون کافر ( مسلمانی که منکر عذاب است ) بده میگه عذابی که میخواهی واقع میشه و هیچکس نمیتونه مانعِ اون بشه...اون روزی ی که برابر با 50 هزار سالِ دنیاست و محلِ عروجِ فرشتگان و روحه...
بعد خدا به پیامبر میفرماید بر گستاخیِ این افراد صبر کن، اونها عذاب رو دور میبینن، ما که میدونیم اون روز نزدیکه...
اون روز، روزی ی که آسمان مثلِ فلزِ گداخته میشه، کوه ها مثلِ پنبه تکه تکه میشن...و هر مجرمی که گرفتارِ عذاب میشه برای دفعِ عذاب دوست داره همسر، فرزندان، برادر، اقوام و حتی همه ی مردم رو فدای خودش کنه تا از عذاب نجات پیدا کنه، اما هرگز این اتفاق نمیفته و پوستِ بدنش از شدتِ آتش و عذاب سوخته و کنده میشه...
بخشِ دوم از آیه 19 تا آیه 35 رو تشکیل میده، خدا میفرماید ما انسان رو به طورِ طبیعی حریص آفریدیم، از هرچیزی زیادش رو میخواد و اگر برای انسان چارچوب نذاریم انسان خودش رو نابود میکنه، و این چارچوب دقیقا همون شریعتی ی که تو پست قبلی نوشتم عده ای سعی دارن کمرنگ بکننش یا محوش کنن.
سوال میشه خدایا چرا اصلا مارو حریص آفریدی که ما به این روز بیفتیم و طاعتت رو بجا نیاریم...خداوند پاسخ میده من انسان رو حریص آفریدم تا منو بخواد، تا حریصِ من باشه، تا از من سیر و بهره مند بشه اما انسان رو به همه چی آورد جز من...
این حرصی رو که خدا در وجودِ انسان قرار داده باعث شده تا وقتی بهش شر میرسه بی تابی بکنه و وقتی بهش خیر میرسه بخل بورزه و اون رو از دیگران دریغ کنه. اما خدا میفرماید فقط نمازگزاران ( شریعت مداران ) هستن که از این صفات به دورن...
اداءِ نماز فقط به این نیست که روزانه 17 رکعت نماز خونده بشه بلکه 8 مورد در این سوره بکار برده شده که هرکی این صفات رو داشته باشه در حقیقت نمازگزارِ واقعی ی که شریعت رو طبقِ خواستِ خدا رعایت کرده...
دوام بر نماز ( دائم الصلاه )، انفاق، تصدیقِ روزِ جزا، ترس از عذاب، پاکدامنی و جلوگیری از شهوتِ حرام، رعایتِ امانت، مسئولیت پذیریِ اجتماعی، محافظت از نماز... این افراد هستند که به بهشتِ جاودان میرن.
اگر هرکسی حتی یکی از این صفات رو نداشته باشه مثلِ یه حوضِ سوراخ میمونه که آب ذره ذره ازش خارج میشه و هیچ وقت پر نمیشه...
بخشِ سوم از آیه 36 تا 44 رو تشکیل میده، این منکران با سرعت از سمتِ راست و چپ به سمتِ پیامبر هجوم میارن و امید دارن که به بهشت برن، خداوند به پیامبر میفرماید: این کافران ( منکر عذاب ) چی شده که فکر کردن میتونن بدون شریعت به بهشت برن، قسم به خودم که این افراد رو نابود میکنم و جاشون رو به افرادِ بهتری میدم، بعد به پیامبر میفرماید: این افراد رو رها کن و بذار در لهو و لعبِ خودشون به سر ببرن...
اون روزی که وعده اش رو دادم میرسه و این افراد از قبر خارج میشن و دنبالِ یک علامت میگردن تا راه به جایی ببرن و نجات پیدا کنن، اما این اتفاق نمیفته و در اون موقع چشمِ این افراد از شدتِ شرم و وحشت به زمین میفته و ذلت و خواری اونها رو میپوشونه...
«والسلام علی من التبع الهدی»